Szpic miniaturowy (Pomeranian) – charakter, pielęgnacja, żywienie

Szpic miniaturowy – pochodzenie

Jak zostało nadmienione we wstępie, szpic miniaturowy (inne nazwy: pomeranian, toy spitz, szpic pomorski) pochodzi z Niemiec, a dokładniej z Pomeranii (Pomorza), będącej historyczną krainą na obszarze współczesnych Niemiec i… Polski. Początki istnienia rasy datuje się na epokę kamienia, co potwierdzają odnalezione w czasie wykopalisk świetnie zachowane szczątki. Szpic ten, zgodnie z klasyfikacją FCI, należy do grupy szpiców i psów pierwotnych.

Szpic miniaturowy – opis rasy

Pomeranian to niewielki pies, którego waga i wysokość w kłębie – zgodnie z wzorcem – nie powinny przekraczać kolejno 4 kg i 24 cm. Szpic ten odznacza się wyjątkowo piękną, bujną i długą szatą oraz krótkim, gęstym podszerstkiem. Charakterystyczny wygląd (trójkątne, wysoko osadzone uszy, zwężająca się w klin kufa i puszysty ogon) przywodzi na myśl lisa – zwłaszcza w przypadku psów o umaszczeniu pomarańczowym. Ponadto może występować m.in. w umaszczeniu białym, brązowym, czarnym i wilczastym.

Szpic miniaturowy – charakter

Ten miniaturowy, niepozorny czworonóg, pełniący obecnie głównie rolę psa do towarzystwa, cechuje się naprawdę silnym charakterem, odwagą, niezwykłą czujnością i nieposkromionymi pokładami energii. Zamiast leżeć na kolanach, zdecydowanie woli i z powodzeniem może brać udział w różnego rodzaju sportach kynologicznych, a także spełniać się w roli stróża, bo poza tym, że jest czujny, odważny i nieufny wobec obcych, bywa bardzo głośny (nieprawidłowo wychowywany ma tendencje do nadmiernej szczekliwości). Jest inteligentny i chętny do współpracy z człowiekiem. Co istotne, pomeranian to pies jednocześnie wrażliwy, mocno przywiązujący się do opiekuna i źle znoszący samotność.

Szpic miniaturowy – żywienie

Niemiecki szpic miniaturowy nie wymaga specjalnej diety, ale oczywiście należy serwować mu wysokiej jakości pożywienie, dostosowane do jego wieku, wagi i trybu życia. Trzeba kontrolować dzienną dawkę karmy i nie pozwalać na podjadanie pomiędzy posiłkami, gdyż rasa ma skłonności do tycia.

Szpic minaturowy - zdrowie i pielęgnacja

Szpic miniaturka jest rasą stosunkowo długowieczną, bo żyje przeciętnie 12 do 16 lat. Jej typowe problemy to przede wszystkim choroby dermatologiczne (np. alopecia X), okulistyczne, oddechowe (np. zapadanie się tchawicy, kichanie wsteczne) i stomatologiczne. Czy szpica trzeba czesać? Zdecydowanie! Jego piękna szata, aby taka pozostała, wymaga regularnej pielęgnacji, która sprowadza się przede wszystkim do czesania (najlepiej w trakcie suszenia, sprawdzą się zarówno grzebień i szczotka). Pomeraniana nie można golić ani obcinać. Niektórzy groomerzy obcinają i trymują szpice miniaturowe (co pozwala łatwiej utrzymać szatę w czystości), jednak najlepiej pozostawić naturalną długość. Fryzurę można ewentualnie delikatnie korygować. Częstotliwość pielęgnacji należy zwiększyć w okresie linienia.

Podsumowanie

Szpic miniaturowy to bardzo interesująca rasa, która ma do zaoferowania naprawdę o wiele więcej niż tylko dotrzymywanie towarzystwa podczas odpoczynku na kanapie. To prawdziwy wulkan energii, który uwielbia różnego rodzaju aktywność fizyczną i umysłową. Doskonale sprawdzi się również w roli oddanego rodzinie stróża!