Parwowiroza u psa – co to za choroba?

Schorzenie to wykryto po raz pierwszy w 1978 roku w Australii, Stanach Zjednoczonych i Kanadzie, skąd bardzo szybko rozprzestrzeniło się na inne rejony świata – do Europy dotarło już początkiem lat 80. ubiegłego wieku. Parwowiroza to wirusowe zapalenie żołądka i jelit, które atakuje przede wszystkim szczenięta do 6. miesiąca życia. Choroba wywoływana jest przez parwowirus typu 2. Najczęściej przybiera postać jelitową (szerzej o objawach poniżej), choć zdarza się również postać sercowa – trudna do wykrycia na wczesnym etapie, bo częstokroć niedająca specyficznych oznak.

Parwowiroza u psa – objawy postaci jelitowej

Najczęstsze objawy parwowirozy u szczeniaka to przede wszystkim:

długotrwała i wyniszczająca biegunka (możliwa domieszka krwi);
wyczerpujące wymioty;
gorączka;
ból w okolicy brzucha.

Wymioty i biegunka prowadzą do silnego, bezpośrednio zagrażającego życiu odwodnienia. Co oczywiste, szczeniak zmagający się z powyższymi objawami jest mocno osłabiony, apatyczny, pozbawiony apetytu. Dorosłe czworonogi także mogą chorować. Jakie są objawy parwowirozy u psa dorosłego? Najczęściej żadne. Schorzenie przebiega bezobjawowo u psów ogólnie zdrowych, w dobrej kondycji, o prawidłowo funkcjonującym układzie odpornościowym. Jest natomiast niebezpieczne dla psów niezaszczepionych, starszych lub/i schorowanych.

Parwowiroza u psa – droga zakażenia

Wysoce zaraźliwy wirus parwowirozy jest obecny zarówno w ślinie, wymiotach i odchodach chorego zwierzęcia. Szczeniak może zarazić się przez bezpośredni kontakt z innym psem (nie tylko chorym, ale będącym bezobjawowym nosicielem) i jego wydzielinami.

Parwowiroza u psa – leczenie

Choroba odznacza się wysokim wskaźnikiem śmiertelności wśród szczeniąt, dlatego po zaobserwowaniu powyższych objawów natychmiast trzeba udać się do gabinetu. Lekarz zadecyduje o sposobie leczenia. Jeśli biegunka już zdążyła doprowadzić do odwodnienia, pies z pewnością otrzyma kroplówki. Ponadto specjalista może zalecić podanie surowicy i antybiotyków, by zapobiec nadkażeniu bakteryjnemu.

Parwowiroza u psa – szczepienia

Choć parwowiroza to wyjątkowo groźna choroba, istnieje prosty sposób, aby się przed nią uchronić – jest nim szczepienie. Szczepionka skojarzona przeciw parwowirozie, nosówce i chorobie Rubartha (wirusowemu zakaźnemu zapaleniu wątroby) powinna być podana w kilku dawkach w pierwszych tygodniach życia. Harmonogram wygląda następująco:

I dawka – w 6-8 tygodniu życia;
II dawka – w 9-11 tygodniu życia;
III dawka – w 12-15 tygodniu życia;
IV dawka – w 15-18 tygodniu życia;
dawka przypominająca – po roku od ostatniego szczepienia;
kolejne dawki – co 2-3 lata.

Dokładne terminy należy ustalić z lekarzem weterynarii – często przy późniejszym rozpoczęciu szczepień podawane są 3, a nie 4 dawki w wieku szczenięcym. Należy pamiętać, że szczepienie nigdy nie daje stuprocentowej gwarancji, że pies się nie zarazi, ale jeśli dojdzie do zachorowania, istnieje szansa, że choroba będzie mieć znacznie łagodniejszy przebieg.

Podsumowanie

Zadbaj świadomie o zdrowie swojego pupila. Wykonaj wszelkie niezbędne szczepienia ochronne. Profilaktycznie, zanim szczenię podrośnie i nabierze odporności, staraj się unikać dużych skupisk psów. W przypadku wystąpienia jakichkolwiek niepokojących objawów i podejrzenia parwowirozy, niezwłocznie udaj się do lekarza!